IPUINA

1937an gertatutako GUERRA ZIBILA bizi zuen Vitorik. Naziek Italiako faszistekin batera burutu zuten Euskal
Herriko bonbardeaketa, Vitorik eta bere etxekoek alde egin behar zuten, baina bere familia handiegia zenez eta
itsasontziak milaka Reala kostatzen zuenez, ezin zuten alde egin, bakarrik zibilei itsasontzi bat edo abioi bat
lapurtuz gero.

Ordu batzuk lehenago, abioi batzuk eta metraileta batzuk ere entzutenhasi ziren urrunetik. Vitori korrika batean
Urritxeko etxera joan zen, han bere ama eta beste familia zegoen izeko bisitatzen. Korriketan lokotz beteriko
bide estu-estu sartu eta hortik mendira joan behar izan ziren edo hori zen haien nahia. Bide estu horren barruan
zeudenean lagun batzuk korrika atera ziren eserezatik, burua ia ia lurrean egonda. Hortik gutxira zibil batzuk
etorri ziren hegazkin batean. lehenengo bidaian ez ziren konturatu han jendea zegoela, baina, bigarrenean bai,
horiek bai beldurra sortu zutela, familia osoa ikusi zuten hegazkinetik. Euria bezala bonbak eta artilleria asko
jausten ari zen zerutik, zilbil bateri metraileta jausi zitzaion, Vitorik metraileta hartuta hegazkineko bi zibilak hil
egin zituen.

Familia guztia mendiaren gailurrera heldu zen. Vitori hain euskalduna zenez Euskal herriko ikurriña hantxe
bertan jarri zuen. Bere familiakoak bronka botetan hasi ziren.

• Vitori zelan egin duzu horrelakorik! ohiu egin zuen aitak.
• Hilko gaituztela! garrazi egin zuen izeko Mariak.
• EZ! esan zuen Vitorik segurtasunarekin.
• Plan bat daukat! jarratu zuen gazteak.

Gaztearen plana ederra zen baina bazituen bere zalantzak, txarto ateratzen bazen hilko zirela pentsatu zuen.

• Bale. esan zuen Vitorik.
• Esango dizuet.

Berak esandako plana hau zen; ama eta aita hegazkinaren azpian estondu behar ziren. Ondoren berak zibil
bategaz musukatu behar zen eta besteak festa bat prestatu behar zuen bitartean, hau zibilak moskortzeko zen.
Familiari planma ondo iruditu zitzaion.

Mendian plana kontatu ondoren denok zuhaitz batera igo ziren lo egiteko.

Eguna heldu zen, denok bildurrez beteta baina haien aukera bakarra zen. Gurasoak estonduta zeuden, orduan

Vitoriren txanda heldu zen. Neskari naska ematen zion, baina beharrezkoa zen berarentzat. Hegazkinean sartu
zenean, zibila han zegoen. Baina arazo bat zegoen, nagusia aurrean aurkitzen zen eta…

• Aiiiii! esan zuen Vitorik oso urduri.
• Eta zer egingo dut orain? jarraitu zuen gazteak.

Orduan inprobisatiu behar izan zuen. Lehen hartutako pistola pisutsua eta handikotearekin hil egin behar zuen
nagusia. Buruzagia hiltzen bazuen beste zibilak ez ziren hilko nbaina bai beldurtuko zituela.

Han zegoen gure Vitori pozaren-pozez, metraileta pisutsua eskuen artean hartuta, usaba lurrera bota zuen.
Ondoren neskak besteak mehatzatu eta hil egin zituen ere.

Handik gutxira gurasoak eta beste guztiak hegazkinera  igo ziren eta haiengandik argazki batzuk baino ez dira
heldu, gainera oso zoriontsu daude.